Mijn PRE Corvo is helaas getraumatiseerd door zijn eerste levensjaren in Spanje en Frankrijk. Omdat hij alleen slechte ervaringen heeft gehad met mensen, is hij erg schuw en bang. Omdat zijn hoofd scheef was en hij stijf was in zijn lijf had ik Joey uitgenodigd. Ik was erg benieuwd of Corvo haar dichtbij zich zou laten komen.
Joey gaf van tevoren al aan dat ze zich altijd aanpaste aan wat het paard aankon. Dat gaf mij een goed gevoel. Door Joey’s rust in lichaamshouding en handelen kon zij bij de intake al een iriscopie maken, een eerste craniosacraal behandeling geven en een voedselanalyse doen.
De iriscopie bevestigde het trauma in het verleden en de druk/klap op zijn achterhoofd. Ook bleek er stress in zijn hals en verzuring in zijn hoofd. Prikkels komen bij Corvo erg heftig binnen.
De vervolgstappen van deze intake:
- Ander voer en andere mineralen, aangevuld met gemmotherapie
- Craniosacraal behandelingen
- Trust Technique
Voor bovenstaande heb ik Corvo het hele afgelopen jaar de tijd gegeven. Ergens hoopte ik dat hij na de eerste behandeling al duidelijk verbetering zou laten zien in zijn gedrag. De paniekaanvallen en de heftige terugvallen in angst bleven echter terugkomen. Met elk stapje in de goede richting kwam ook altijd een terugval mee… Toch leek hij al met al vooruit te gaan, dus we gingen door op de ingeslagen weg.
In zijn angstige momenten paste ik steeds vaker de Trust Technique toe. Als we dan samen verstild waren, kon ik zijn halster omdoen of een touwtje aan hem vastmaken.
Joey adviseerde me mijn vraag letterlijk aan hem te stellen (hardop of in gedachten) en te visualiseren wat ik wilde gaan doen. Dat ben ik gaan doen. Tot mijn verbazing kon ik hem aanlijnen, na mijn vraag en visualisering!
Daar ben ik mee verder gegaan. Ik vraag nu alles en overleg met hem wanneer we weer verder kunnen gaan. Intussen zijn we daar samen zo aan gewend geraakt dat Corvo letterlijk een stap naar mij toe zet als ik iets mag doen of verder mag gaan met de oefening! Zolang hij dat niet doet, weet ik dat ik moet wachten. Dat is fijn én lastig. Soms moet ik heel lang wachten. Maar áls hij de stap dan zet, dan geeft hij zich voor de volle 100% en dat is mij oneindig veel waard!
En zo gaf hij ook aan dat de kleine stapjes die ik met hem maakte nog steeds veel te groot waren. Ik vond dat best een heftige boodschap. Was ik nog steeds -in al mijn voorzichtigheid en respect voor hem- te snel gegaan? Was ik echt over zijn grenzen gegaan? Ja dus.
En zo leer ik bij. Ik pas me aan aan Corvo’s tempo. Het overleg dat we nu samen hebben en de gelijkwaardigheid in onze relatie ontroert me soms.
En fysiek? Corvo beweegt soepel, zit goed in zijn vel. Zijn ogen staan naast elkaar en zijn neusgaten zitten op dezelfde hoogte. En toen hij ineens als een giraf de takjes uit het struweel stond te eten (foto) besefte ik: dit deed hij eerder nooit, dus dit kón hij nooit!
Sinds Joey’s laatste behandeling, nu drie maanden geleden, heeft Corvo nog geen paniekaanval of terugval gehad. Ga ik hem dan nu weer vol gas trainen om hem zadelmak te krijgen? Nee. Daarvoor heeft dit laatste jaar ons teveel moois (mooiers) gebracht. Ik ga beslist door om hem zelfverzekerder te maken en om hem meer vertrouwen te laten krijgen in de mens: hij móét nu eenmaal bekapt kunnen worden of behandeld door een dierenarts of tandarts. Maar verder? We zien het wel. Corvo geeft mij wat hij kan, en dat is altijd goed en ook altijd genoeg. Wat de uitkomst ook is of gaat zijn.
Joey, dank je wel voor wat je Corvo en mij hebt gebracht!
Inès Koudijs
